Przejdź do głównej zawartości

Z tęsknoty za sernikiem idealnym

Za oknem szaruga, wiatr i wszędobylskie krople deszczu.
Leniwie sączy się popołudnie.
To dobry czas na ciasto.
Nie kruche, nie drożdżowe, nie tym razem.
Potrzebne jest coś, co zaspokoi apetyty małych i dużych.
Coś pożywnego na kolację ale też do kawy.

Kremowe, zwarte, aksamitne cudo. I waniliowe i w kropki.
Całkiem jak biedronka :)

Wyjmuję kilogram śmietankowego twarogu z lodówki.
Dzisiaj to będzie sernik z ulubionej Kwestii Smaku
 
jak zwykle z moimi modyfikacjami.
Aksamitny i kremowy sernik waniliowy

 
 Na spód:
3 opakowania (30 sztuk) herbatników (petitki)
50-60 g miękkiego masła

 Masa serowa:
1 kg twarogu sernikowego mielonego(użyłam Piątnicy)
60 g miękkiego masła
225 ml śmietany kremówki
6 jajek
1 szklanka drobnego cukru, w tym
2 opakowania cukru z wanilią
1 łyżeczka proszku do pieczenia
1 łyżka mąki ziemniaczanej

dodatki:
200 g rodzynek 

Sposób wykonania 
Formę o średnicy 28 cm wyłożyłam folią aluminiową.
Herbatniki pokruszyłam, następnie zmiksowałam z masłem. Masą wylepiłam dno formy. Wstawiłam do lodówki.
Twaróg wyłożyłam do miski. Zmiksowałam na wolnych obrotach z masłem i śmietanką. Żółtka ubiłam w oddzielnym garnku z połową cukru. W trzecim naczyniu ubiłam pianę z białek z resztą cukru. Wymieszałam masę twarogową z żółtkami, dodałam proszek do pieczenia, mąkę ziemniaczaną i pianę z białek. Dodałam ulubione przez moje dzieci rodzynki.
Masę serową wyłożyłam na przygotowany spód. Wstawiłam do nagrzanego do 180ºC piekarnika i piekłam 1 godz. Wolę serniki upieczone do suchego patyczka. Może kiedyś to zmienię? Jeszcze nie tym razem :)

Powinno się go chłodzić przez noc w lodówce, wiem, wiem. Na drugi dzień też był pyszny. To znaczy jego resztki.
Zdjęcie przedstawia krajobraz po bitwie, jaką stoczyli z sernikiem mój mąż i brat, jeszcze tego samego wieczoru.


    Etykiety:

    Komentarze

    Prześlij komentarz

    Popularne posty z tego bloga

    Tort - "tylko bez lukru plastycznego, mamo"

    Jak co roku w kwietniu przyszło mi zmierzyć się z tortem urodzinowym dla jednej z dwóch księżniczek ;) W tym roku poprzeczka zawędrowała wysoko. Tak jak w tytule, miało być bez lukru plastycznego, bo "tego nie da się zjeść takie jest słodkie". Wskazówki w rodzaju "taki zwykły tort mamo" były bardzo, no ale to bardzo pomocne. Kiedy jeszcze ostatniego dnia, dosłownie za pięć dwunasta, dziecina zaczęła pękać, że może jednak "tak tylko trochę tego lukru, na samym środku, żeby można było zdjąć", pomyślałam sobie - nie może on być, tort ten, taki znów zwykły. Bo niby jak to, u mnie zwykły tort??? Że się dziecko nie zachwyci? nie będzie łał? Całe piątkowe popołudnie, nie mówiąc o pokaźnej części soboty, spędziłam buszując w internetowych otchłaniach. Głowę napakowałam koncepcjami. Zaczerpnęłam inspiracji. Później i tak zrobiłam mniej lub bardziej po swojemu. Tort klasyczny - zwykły ;) ale nieco udekorowany zachwyt był a przy okazji wypróbowałam kilka ...
    7 komentarzy
    Czytaj więcej

    Mille feuille, po grecku.

    Szaleństwa ciąg dalszy. Świeże truskawki wpisały się już na stałe w krajobraz mojej kuchni. Po prostu czekają sobie na blacie. Umyte, na sitku. I uśmiechają się. Wystarczy sięgnąć, co też czynię za każdym razem, kiedy znajdę się w okolicy. Jednocześnie systematycznie nachodzi mnie chętka, żeby coś z nimi zrobić. Biszkopt z truskawkami i galaretką, truskawki z jogurtem greckim, omlet z truskawkami... Nieubłaganie nadchodzi też czas drożdżowego ciasta z truskawkami   :). Na razie jednak rzuciłam mężowi w przelocie: A może tak mille feuille? I od tej chwili nie było odwrotu. Bo to jest taki NASZ deser. Oryginał dostępny w warszawskiej restauracji Santorini. Chrupiące płaty ciasta filo i leciutki krem z mascarpone, do tego oczywiście truskawki. Moja wersja to trochę taka pogoń za niedoścignionym. To ciastko towarzyszyło bardzo przyjemnym chwilom w moim życiu. Utrwaliło się w pamięci jako ideał. Można co najwyżej do niego dążyć. Dokładnie tak samo jest ze wspomnien...
    10 komentarzy
    Czytaj więcej

    Tort urodzinowy przysypany piaskiem ;)

    Dziś będzie o tortach. Nie robię ich zbyt często, chociaż bardzo lubię. Najpierw było to raz, teraz dwa razy do roku. Żaden nie jest podobny do poprzedniego. Jakoś tak wyszło, że za każdym razem podejmuję kolejne wyzwania. Całymi tygodniami chodzę i obmyślam koncepcje. Czasem coś podpatrzę, czasem wpadnę na coś zupełnie sama. Ciekawe, kiedy skończą mi się pomysły ;) Tym razem piaskownica. Miało być prosto i łatwo. Do pewnego stopnia było. Chociaż mimo wszystko znów zagrzebałam się w przygotowaniach po uszy. Bo niby to tylko prostokątna forma i kilka detali, ale jednak. Wszystkie kremy, masy, przekładanie. Kilka niespodzianek po drodze, a jakże. Na przykład na czym ja ten tort położę, jak już go będę składać w całość. Jako, że mam tylko okrągłe patery, stanęło na szkle od antyramy, akurat w pasującym formacie :))) Najważniejsze i tak było to, że tort wywołał uśmiech, szczególnie na małych buziach. A i starszych już przyzwyczaiłam do tego, że ja to "zawsze coś wymyślę...
    16 komentarzy
    Czytaj więcej