Przejdź do głównej zawartości

Wyprawa w nieznane

 


Urzekła nas kiedyś dziecięca historia, jedna z całego cyklu opowieści Wojciecha Widłaka o Wesołym Ryjku, małym prosiaczku, mającym całkiem ludzkie przygody.

Zapytany przez rodziców o to, dokąd chce jechać na wycieczkę w znane czy w nieznane, dziarsko decyduje się na nieznane, po czym po dotarciu do celu płacze, bo przecież on chciał „w to nieznane co w zeszłym tygodniu".

Kiedyś myślałam, że ludzie dzielą się na takich, którzy zawsze, z uporem maniaka spędzają swoje wolne dni na działce, letnisku, ośrodku wczasowym, tym samym od lat, oraz na tych, którzy nie skalali się podróżą dwa razy w to samo miejsce, którym szkoda czasu na szlifowanie przetartych szlaków.

Tych pierwszych nie do końca rozumiałam,  bo jakoś z tyłu głowy miałam zapisane (swoją drogą kto mi to wmówił?), że szkoda czasu na powroty.

Byłam i trochę nadal jestem mistrzynią wymyślania „zajawek", nowych pomysłów, planów, podróży, odkryć. Bardzo lubiłam zaaplikować sobie nutkę niepewności, element zaskoczenia. Poznawać z plecakiem czy walizką, gnać, żeby się nasycić, maksymalizując liczbę doznań w jednostce czasu. Owszem, wracałam do niektórych miejsc, ale wydawało mi się, że robię to dla dzieci. Żeby miały pewną stałość i powtarzalność, tak jak Wesoły Ryjek.

Niepostrzeżenie, wraz z upływem czasu dotarło do mnie, że to właśnie JA bardzo lubię wracać.

Potrzebuję wypraw, które koją zmysły. Wyjmując z codzienności, nie powodują stresu. Miejsc, do których jadę ze spokojem w sercu i moszczę się wygodnie w swojej strefie komfortu. Okazuje się, że najlepiej mi z „tym nieznanym, co w zeszłym tygodniu''.

Widok oswojonych, bo znanych już szczytów, zmieniających kolory wraz z porami dnia. Deptanie po obwąchanych ścieżkach: chodzenie na spacery „tam gdzie ostatnio". Jedzenie w znanych, przyjaznych miejscach. Zauważenie pięknego kadru, no dobrze, w moim przypadku nawet wielu kadrów. Zwykła śnieżna biel , skrzące się drobinki, drzewa poubierane w miękkie puchowe kożuszki.  Skupienie na powtarzalnym dokładaniu do kominka. Picie herbaty, czytanie.

Wszystko to bardzo ułatwia ćwiczenie uważności. Odcięcie od nadmiaru bodźców pozwala skupić się na detalu. Codzienna rutyna i trasa dom-praca-dom nie stępiają zmysłów. Nawet siedzenie na tarasie i gapienie w przestrzeń nabiera wagi.

Chłonę jak gąbka. Czuję, jak moje ciało odpuszcza, rozluźnia niewidzialny gorset stresu. Jestem i to wystarcza.

Moje cudowne, jedyne Bieszczady kocham Was. Mój mały domku, z widokiem na połoniny, tęsknię za Tobą bardzo. Mam cichą nadzieję, że jednak tej zimy Was odwiedzę.

 

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Tort urodzinowy przysypany piaskiem ;)

Dziś będzie o tortach. Nie robię ich zbyt często, chociaż bardzo lubię. Najpierw było to raz, teraz dwa razy do roku. Żaden nie jest podobny do poprzedniego. Jakoś tak wyszło, że za każdym razem podejmuję kolejne wyzwania. Całymi tygodniami chodzę i obmyślam koncepcje. Czasem coś podpatrzę, czasem wpadnę na coś zupełnie sama. Ciekawe, kiedy skończą mi się pomysły ;) Tym razem piaskownica. Miało być prosto i łatwo. Do pewnego stopnia było. Chociaż mimo wszystko znów zagrzebałam się w przygotowaniach po uszy. Bo niby to tylko prostokątna forma i kilka detali, ale jednak. Wszystkie kremy, masy, przekładanie. Kilka niespodzianek po drodze, a jakże. Na przykład na czym ja ten tort położę, jak już go będę składać w całość. Jako, że mam tylko okrągłe patery, stanęło na szkle od antyramy, akurat w pasującym formacie :))) Najważniejsze i tak było to, że tort wywołał uśmiech, szczególnie na małych buziach. A i starszych już przyzwyczaiłam do tego, że ja to "zawsze coś wymyślę&quo

Weekendowa Piekarnia #62 - zaproszenie

Z wielką przyjemnością zapraszam Was do kolejnego wydania Weekendowej Piekarni. Już na początku bardzo dziękuję Margot , która zgodziła się powierzyć gospodarzenie komuś z tak małym doświadczeniem blogowym. Postaram się sprostać zadaniu. Ze względu na działającą równolegle pełną parą WP po godzinach (do której mam zamiar wreszcie dołączyć, choć ciągle coś , no ciągle coś mi przeszkadza) Margot sugerowała wybranie jednego przepisu. Z tym miałam jednak wielki kłopot. Zupełnie nie mogłam się zdecydować. Przepisy, które wybrałam już dość dawno są diametralnie różne. Zadowolą i tych co lubią sobie poszaleć na drożdżowo i tych zaprzyjaźnionych z zakwasem. Poza tym tak je lubię, że dokonanie drastycznego cięcia nie wchodziło po prostu w grę. Wybierzcie więc Wy. Pierwszy chleb wypatrzyłam dawno temu na blogu  Liski . Zaintrygował mnie bardzo.Upiekłam i przyznaję, że takiego smaku nie spotkałam nigdy wcześniej. Lekko słodkawy, a jednocześnie koperkowy. Dodatkowo przyjemnie wilgotny dzięki