Lu na tropie

Niech będą tutaj. Żeby nie szukać wśród mnogości zatrzymanych rodzinnych chwil. Trochę z kronikarskiego obowiązku. Bo sie ostatnio do fotografii nie przykładam. Za dużo wokół się dzieje. Kolorowo i dynamicznie. Po prostu jestem wewnątrz tych chwil, nie ukryta za aparatem. Zeszłoroczny basen, z fascynacji początkami pływania. Jak zwykle u mnie nie obyło się bez "drobnych" wpadek. Jak przystało na  poważny akwen, galaretka naprawdę płynęła, "jak prawdziwa woda" jak sceptycznie nieco powiedziała solenizantka. Tegoroczny koszyk. Na życzenie. Koniecznie z kurczaczkiem. Bo urodziny były dokładnie w niedzielę wielkanocną. Jajka z kruchego ciasta, puste w środku, jak najbardziej jadalne. Za to wnętrze z czekoladowego biszkoptu, z kremem mascarpone i domową frużeliną wiśniową. No i najprostszy błotny tort. Wiem, mnóstwo osób go robiło, widziałam bardzo wiele wersji. Cóż z tego, skoro Zuzia zakochała się w nim od pierwszego wejrzenia. Bo Zuzia, o...

Nadal wszędzie energicznie i z wigorem rozlewa się zieloność. Pęcznieje, wzrasta i raduje oczy. Wydaje się tak naturalna, jakby była od zawsze. A przecież jeszcze niedawno droczyła się z nami, zwlekała, żebyśmy bardziej zatęsknili. Chwilę temu ktoś w tajemnicy porozwieszał na brzozach delikatną mgiełkę oliwkowego pudru. Niemal niezauważalnie, niemal następnego dnia to już nie była mgiełka, tylko soczysta zielona zasłona. Wciąż jeszcze z nami wiosna, na trawnikach, krzewach, drzewach. Codziennie inna, codziennie strojna w nowe odcienie zieleni, kwiatowe wzory. Dojrzewa na naszych oczach. Budzę się rano i w promieniach wschodzącego słońca jadę do pracy rowerem. Czuję ciepło wystawionych do słońca policzków. Powracają niezawodne piegi. Wystarczą trampki i świat stoi otworem. Rolki, własne nogi, rower, nawet kajak :))) Słoneczny relaks na rozpostartym w trawie kocu. Popołudniowa kawa na balkonie. Wieczory, kiedy słychać szelest uwijających się w trawie i zaroślac...

Tak naprawdę jest to przede wszystkim tort na życzenie. Pewnej Pięciolatki. Ukochanej małej istoty. Zakochanej w pluszowym króliku o wyjątkowo długich uszach. "Bo ja chcę mieć tort z królikiem mamusiu" Nie mogłam zrobić tortu w kształcie królika, bo któż by go pokroił, a tym bardziej zjadł... (Chociaż przed samymi urodzinami były przymiarki w rodzaju "to Ty zjesz nogę, a Ja głowę, a Ty ucho", makabreska ćwiczona na owym umiłowanym pluszaku) Zrobiłam zatem rodzinkę, osadziłam ją w wiosennych okolicznościach przyrody i... ... po raz pierwszy, od kiedy robię torty miałam problem. Było mi bardzo szkoda go pokroić. Bo sami popatrzcie jak optymistycznie na tej zielonej polance :))) Poszperałam trochę na anglojęzycznych stronach i znalazłam inspirację dla prezentowanego tu rozwiązania. Szczególnie kusząca wydała mi się możliwość zaistnienia piętra tortu jako "pnia". Sprawdziło się, polecam takie rozwiązanie. Tort to jak zwykle...

Podobno nawet najbardziej ulubione słodycze mogą się przejeść. Podobno. Nie sprawdzałam. Tak na wszelki wypadek nie fundując sobie przesytu w tej materii. No tak, ale na to mam jakiś wpływ. Czasem większy, czasem mniejszy (no bo zachcianki, wiadomo ;)), ale mam. A na cukier puder, znów sypiący się z nieba, nie mam wpływu wcale. Szkoda. Chętnie bym zastąpiła czymś innym ten wygładzony, monotonny, chociaż czasem i owszem, całkiem bajkowy krajobraz. Dodała trochę blasku, kontrastu, ostrości. Domalowała pędzlem trochę barw. Skrzydlaci goście też jakby mniej energiczni, znudzeni. Jakby zdawali się mówić "Tylko ten słonecznik i słonecznik, odmiany jakiejś, odmiany" Może to dłuższy dzień, może świadomość, że już druga połowa lutego. Nie jestem pewna. Wiem, że w duszy chciałaby grać już wiosna. Nie tylko w mojej. W niespełna pięcioletniej też. "Mamo, ja bym chciała, zeby juz było zielono" Ja na razie łagodzę tęsknotę pękiem...

Od kiedy jest tak monochromatycznie? Nie pamiętam, dni okryte kołdrą zlewają się w jedno. Wokół tylko białość. Chociaż dzisiaj taka z wyższej półki. Od rana w słońcu, chociaż jakby rozcieńczonym, tańczą lodowe gwiazdki, niczym w rewii, skomplikowaną jakąś choreografię. "Mamo, mamo, pokażę Ci skarby" zakrzyknęło me dziecię, rzucając się szczupakiem w nieskalaną dotąd połać, która skrzyła się diamentowo i niezliczenie. I ja się tak rzucałam, kiedyś. I rzuciłabym się pewnie jeszcze i teraz (co tam twardość skryta pod połacią i stare kości). Tylko raczej nie w środku dnia, nie na osiedlowym trawniku. Jak mnie tęsknota przyciśnie to się rzucę na odludziu. Albo pod nocy osłoną, w świetle osiedlowej latarni. Chociaż to już nie to samo :) Trawnik po "spacerze" wyglądał jak zorany przez dziki. Żołędzi nie znaleziono, za to zapasy wody na ciężkie czasy, przywędrowały do domu, schowane w butach i rękawiczkach. W zimowej weekendowej kuchni jest...

Za oknem piękne słońce, mroźnie skrzą się zaspy. Skrzydlaci goście jakby bardziej puszyści i nastroszeni. W domu jasno i ciepło. Jeszcze tylko żeby nikt nie kichał i nie kasłał. Trzymam kciuki za domowych chorujących, gotuję im rosół i donoszę herbatki. Jeszcze po cichu marzę o realizacji niektórych aromatycznych i słodkich planów. Zakupiłam furę bakalii. Może zdążę coś jeszcze upiec. A może nie. Przecież "choinka potrzebuje pięknego brokatowego łańcucha". I to jest znacznie ważniejsze. I to, że Petson z Findusem zrobili najdziwniejszą pod słońcem choinkę klik . I śnieżynkowe wycinanki na kuchennym oknie, jak co roku :))) Zdjęcia pierników robiłam w ponure wtorkowe popołudnie, kiedy słońce spało gdzieś wysoko, opatulone w szare piernaty. Za to ja pochylona nad kuchennym parapetem, najjaśniejszym miejscem w całym domu, przegrywałam walkę z odchodzącym dniem. Poddałam się, kiedy zapaliły się przed moim...

Schowane pod śniegiem świerki, zwykłe szyszki, z których mróz robi niezwykłe srebrne precjoza. Otulone zimową kołdrą koraliki jarzębin. I zbłąkany zimowy gość, który przysiadł tylko na chwilę, a może wcale go tam nie było.