Wyprawa w nieznane

 

Urzekła nas kiedyś dziecięca historia, jedna z całego cyklu opowieści Wojciecha Widłaka o Wesołym Ryjku, małym prosiaczku, mającym całkiem ludzkie przygody.

Zapytany przez rodziców o to, dokąd chce jechać na wycieczkę w znane czy w nieznane, dziarsko decyduje się na nieznane, po czym po dotarciu do celu płacze, bo przecież on chciał „w to nieznane co w zeszłym tygodniu".

Kiedyś myślałam, że ludzie dzielą się na takich, którzy zawsze, z uporem maniaka spędzają swoje wolne dni na działce, letnisku, ośrodku wczasowym, tym samym od lat, oraz na tych, którzy nie skalali się podróżą dwa razy w to samo miejsce, którym szkoda czasu na szlifowanie przetartych szlaków.

Tych pierwszych nie do końca rozumiałam,  bo jakoś z tyłu głowy miałam zapisane (swoją drogą kto mi to wmówił?), że szkoda czasu na powroty.

Byłam i trochę nadal jestem mistrzynią wymyślania „zajawek", nowych pomysłów, planów, podróży, odkryć. Bardzo lubiłam zaaplikować sobie nutkę niepewności, element zaskoczenia. Poznawać z plecakiem czy walizką, gnać, żeby się nasycić, maksymalizując liczbę doznań w jednostce czasu. Owszem, wracałam do niektórych miejsc, ale wydawało mi się, że robię to dla dzieci. Żeby miały pewną stałość i powtarzalność, tak jak Wesoły Ryjek.

Niepostrzeżenie, wraz z upływem czasu dotarło do mnie, że to właśnie JA bardzo lubię wracać.

Potrzebuję wypraw, które koją zmysły. Wyjmując z codzienności, nie powodują stresu. Miejsc, do których jadę ze spokojem w sercu i moszczę się wygodnie w swojej strefie komfortu. Okazuje się, że najlepiej mi z „tym nieznanym, co w zeszłym tygodniu''.

Widok oswojonych, bo znanych już szczytów, zmieniających kolory wraz z porami dnia. Deptanie po obwąchanych ścieżkach: chodzenie na spacery „tam gdzie ostatnio". Jedzenie w znanych, przyjaznych miejscach. Zauważenie pięknego kadru, no dobrze, w moim przypadku nawet wielu kadrów. Zwykła śnieżna biel , skrzące się drobinki, drzewa poubierane w miękkie puchowe kożuszki.  Skupienie na powtarzalnym dokładaniu do kominka. Picie herbaty, czytanie.

Wszystko to bardzo ułatwia ćwiczenie uważności. Odcięcie od nadmiaru bodźców pozwala skupić się na detalu. Codzienna rutyna i trasa dom-praca-dom nie stępiają zmysłów. Nawet siedzenie na tarasie i gapienie w przestrzeń nabiera wagi.

Chłonę jak gąbka. Czuję, jak moje ciało odpuszcza, rozluźnia niewidzialny gorset stresu. Jestem i to wystarcza.

Moje cudowne, jedyne Bieszczady kocham Was. Mój mały domku, z widokiem na połoniny, tęsknię za Tobą bardzo. Mam cichą nadzieję, że jednak tej zimy Was odwiedzę.