Przejdź do głównej zawartości

Nocne krajobrazy.

Jestem z nich naprawdę zadowolona. Mają piękny kolor, mienią się perłowo i złoto.
Są kolejną wariacją na temat śnieżnej zimy, takiej, jaką pamiętam z dzieciństwa.
Prawdziwej zimy ze skrzypiącym śniegiem, otulonymi bielą drzewami, bałwanem na podwórzu i soplami, zwisającymi z krawędzi dachu. Do takiej zimy mi tęskno.


Jako baza do moich "obrazków" posłużyły pyszne mocno imbirowe pierniczki nieocenionej Bajaderki.
Są bardzo dobre i do jedzenia i do wieszania na choince. Do jedzenia - bo są kruche i chrrrrupiące :) świetnie smakują, lekko pikantnie, bardzo korzennie, a do wieszania jako ozdoby - bo świetnie się wałkują, nie rosną i tym samym nie odkształcają w czasie pieczenia. Polecam gorąco.


Pierniczki bardzo imbirowe wg Bajaderki
przepis cytuję dokładnie, bo jak to u Bajaderki nic nie musiałam zmieniać :)


1 szklanka melasy
1/2 szklanki brązowego cukru
1/2 szklanki cukru
4 łyżeczki zmielonego imbiru
4 łyżeczki cynamonu
3/4 łyżki sody
1 kostka masła
2 jajka
6 szklanek maki (czyli 1 kg)

Lukier:
1 białko (u mnie 2 łyżeczki białka w proszku i 2 łyżki wody)
2 szklanki cukru pudru
odrobina rumu lub soku z cytryny
kolorowe barwniki (niekoniecznie)


sposób przygotowania
W rondelku mocno podgrzać melasę, cukier, imbir i cynamon. Kiedy cukier się rozpuści, dodać sodę i dobrze wymieszać (masa bardzo się spieni) i zdjąć z palnika. Masło umieścić w misce miksera, wlać gorąca masę, wymieszać i lekko przestudzić. Dodać jajka po jednym ciągle ubijając i stopniowo wsypywać make. Rozgrzać piekarnik do temperatury 165ºC. Podzielić ciasto na 3-4 części, każdą wałkować na żądaną grubość i wycinać dowolne kształty, układać na wyłożonej pergaminem blasze. Piec w zależności od grubości ciasteczek 12-20 minut, aż zmienia kolor.
Wystudzić i polukrować.


Etykiety:

Komentarze

  1. margot11 grudnia 2009 17:19

    to jedne z najpiękniejszych i jakie widziałam pierniczki , są wręcz zachwycające

    OdpowiedzUsuń
  2. Bea12 grudnia 2009 00:19

    Powzdycham sobie tylko cichutko w kaciku... Cudenka tworzysz Moja Droga!

    OdpowiedzUsuń
  3. Ania (NaMiotle)12 grudnia 2009 12:11

    Przepiękne i takie... eleganckie :)

    OdpowiedzUsuń
  4. Lu12 grudnia 2009 14:09

    Margot dziękuję jeszcze raz, że tu zaglądasz. Bardzo mi miło.

    Bea, kochana nie wzdychaj, tylko pokazuj swoje:)

    Aniu, dziękuję za odwiedziny, mam w palach bombki, tylko teraz leżę, bo grypa mnie dopadła:(

    OdpowiedzUsuń
  5. Bea12 grudnia 2009 19:33

    No co Ty... U mnie by bylo kilka kropek i kresek :/ Pozostane przy tym, co mi wychodzi lepiej niz zdobienie piernikow ;)

    OdpowiedzUsuń
  6. Tatter12 grudnia 2009 19:36

    Lu, jakiez one piekne! Przegladalam Twoj blog z moja coreczka i oczu nie moze odwerwac od Twoich piernikow (ja tez!). Zaraz jej sie przypomnial film Snowman i siedzi teraz zasluchana w soundracku ;D

    OdpowiedzUsuń
  7. Lu12 grudnia 2009 21:30

    Bea uparciuch z Ciebie :)))

    Tatter, bardzo dziękuję, ciesze się, że podobały się Twojej córeczce, ile ma lat jeśli mogę zapytać? Bo moja 3,5 latka też się zachwyca zdjęciami pierniczków w blogach :)

    OdpowiedzUsuń
  8. Bea13 grudnia 2009 00:19

    Taaaak! I to ogromny :)))

    OdpowiedzUsuń
  9. Ewelina Majdak13 grudnia 2009 18:54

    Skąd Wy umiecie takie cuda robić co? :) Dla mnie lukrowanie to najgorszy koszmar - mam dwie lewe ręce do takich prac... A marzą mi się takie pierniczki naprawdę! :)
    Może trochę podkradnę Tobie :)

    OdpowiedzUsuń
  10. Małgoś13 grudnia 2009 20:24

    Boziu! Jakie cudowności! :)Naprawdę... przepiękne! :)
    Ja z tego samego przepisu w tym roku napiekłam mnóstwo pierniczków i zamierzam też się pochwalić zdjęciami na blogu, pewnie jakoś bliżej świąt (znaczy już wkrótce :D).
    Ach... napatrzeć się nie mogę! :) Zdaje się, że autorka tego bloga ma złote paluszki. :)

    OdpowiedzUsuń
  11. Lu14 grudnia 2009 21:18

    Bea :)))

    Polko, a skąd Ty umiesz takie zdjęcia cudne robić, co? Mi to jakoś tak samo wychodzi, uwielbiam lukrować, może to jakaś kompensacja braku malowania. Mam jeszcze pod kopułką mnóstwo pomysłów, ale leżę przygnieciona grypą i nie mogę nic, coś o tym wiesz prawda? Jak masz ochotę to podkradaj ;)

    Małgosiu, pyszne te pierniczki prawda, takie lekko szczypiące w język od imbiru. Z niecierpliwością czekam na Twoje zdjęcia bo zawsze jest na co.
    Na tekst o paluszkach się zarumieniłam :)))

    OdpowiedzUsuń
  12. Zofia16 grudnia 2009 23:44

    Cudne są :)Najpiękniejsze :) Prawdziwa artystka z ciebie :)

    OdpowiedzUsuń
  13. margot23 grudnia 2009 22:52

    wesołych świat

    OdpowiedzUsuń
  14. Bea23 grudnia 2009 23:04

    Lu Kochana... Wesolych Swiat! I przede wszystkim duuuzo zdrowka! Trzymajcie sie cieplo :*

    OdpowiedzUsuń
  15. Komarka24 grudnia 2009 09:07

    Lu, prześliczne te Twoje pierniczki! Takie oryginalne. Też bardzo podoba mi się i kolor i kształt :)

    OdpowiedzUsuń
  16. Lu27 grudnia 2009 00:02

    Dziękuję pięknie i tutaj :)

    OdpowiedzUsuń
  17. An-na30 grudnia 2009 00:53

    O kurczę, jakie cuda! Najbardziej podoba mi się: "wystudzić i polukrować"... No to ja sobie tylko popatrzę...

    Pozdrawiam między świętami :)

    OdpowiedzUsuń
  18. Lu4 stycznia 2010 12:32

    An-na dziękuję bardzo, a wszak polukrować to nie znaczy zawsze to samo ;), można bardzo prosto na biało i też będzie pięknie.

    OdpowiedzUsuń
  19. Marzynia Mamcia23 stycznia 2010 12:12

    Te pierniczki są najpiękniejsze ze wszystkich, jakie widziałam na blogach i witrynach. Jest Pani artystką...

    OdpowiedzUsuń
  20. Unknown9 lutego 2010 22:53

    odpadłam. obłęd.

    OdpowiedzUsuń
  21. Bafka16 lutego 2010 11:28

    W zyciu nie widzialam piekniejszych pierniczkow. Jestes jakas pierniczkowa czarodziejka :)
    Pozdrawiam. Bafka

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Wyprawa w nieznane

  Urzekła nas kiedyś dziecięca historia, jedna z całego cyklu opowieści Wojciecha Widłaka o Wesołym Ryjku, małym prosiaczku, mającym całkiem ludzkie przygody. Zapytany przez rodziców o to, dokąd chce jechać na wycieczkę w znane czy w nieznane, dziarsko decyduje się na nieznane, po czym po dotarciu do celu płacze, bo przecież on chciał „w to nieznane co w zeszłym tygodniu". Kiedyś myślałam, że ludzie dzielą się na takich, którzy zawsze, z uporem maniaka spędzają swoje wolne dni na działce, letnisku, ośrodku wczasowym, tym samym od lat, oraz na tych, którzy nie skalali się podróżą dwa razy w to samo miejsce, którym szkoda czasu na szlifowanie przetartych szlaków. Tych pierwszych nie do końca rozumiałam,   bo jakoś z tyłu głowy miałam zapisane (swoją drogą kto mi to wmówił?), że szkoda czasu na powroty. Byłam i trochę nadal jestem mistrzynią wymyślania „zajawek", nowych pomysłów, planów, podróży, odkryć. Bardzo lubiłam zaaplikować sobie nutkę niepewności, element zasko
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Tort urodzinowy przysypany piaskiem ;)

Dziś będzie o tortach. Nie robię ich zbyt często, chociaż bardzo lubię. Najpierw było to raz, teraz dwa razy do roku. Żaden nie jest podobny do poprzedniego. Jakoś tak wyszło, że za każdym razem podejmuję kolejne wyzwania. Całymi tygodniami chodzę i obmyślam koncepcje. Czasem coś podpatrzę, czasem wpadnę na coś zupełnie sama. Ciekawe, kiedy skończą mi się pomysły ;) Tym razem piaskownica. Miało być prosto i łatwo. Do pewnego stopnia było. Chociaż mimo wszystko znów zagrzebałam się w przygotowaniach po uszy. Bo niby to tylko prostokątna forma i kilka detali, ale jednak. Wszystkie kremy, masy, przekładanie. Kilka niespodzianek po drodze, a jakże. Na przykład na czym ja ten tort położę, jak już go będę składać w całość. Jako, że mam tylko okrągłe patery, stanęło na szkle od antyramy, akurat w pasującym formacie :))) Najważniejsze i tak było to, że tort wywołał uśmiech, szczególnie na małych buziach. A i starszych już przyzwyczaiłam do tego, że ja to "zawsze coś wymyślę&quo
16 komentarzy
Czytaj więcej

Tort - "tylko bez lukru plastycznego, mamo"

Jak co roku w kwietniu przyszło mi zmierzyć się z tortem urodzinowym dla jednej z dwóch księżniczek ;) W tym roku poprzeczka zawędrowała wysoko. Tak jak w tytule, miało być bez lukru plastycznego, bo "tego nie da się zjeść takie jest słodkie". Wskazówki w rodzaju "taki zwykły tort mamo" były bardzo, no ale to bardzo pomocne. Kiedy jeszcze ostatniego dnia, dosłownie za pięć dwunasta, dziecina zaczęła pękać, że może jednak "tak tylko trochę tego lukru, na samym środku, żeby można było zdjąć", pomyślałam sobie - nie może on być, tort ten, taki znów zwykły. Bo niby jak to, u mnie zwykły tort??? Że się dziecko nie zachwyci? nie będzie łał? Całe piątkowe popołudnie, nie mówiąc o pokaźnej części soboty, spędziłam buszując w internetowych otchłaniach. Głowę napakowałam koncepcjami. Zaczerpnęłam inspiracji. Później i tak zrobiłam mniej lub bardziej po swojemu. Tort klasyczny - zwykły ;) ale nieco udekorowany zachwyt był a przy okazji wypróbowałam kilka
6 komentarzy
Czytaj więcej